Spekboon is eigenlijk een te ordinaire naam voor deze Königin; Chateaubriandboon of iets dergelijks zou passender zijn. De Neckarköningin geeft volle, vlezige, slanke bonen van 25 cm lang.

Op boerderij de Breemortel zijn de eerste Neckarkönigin bonen op half mei gezaaid. De volgende zijn gezaaid half juni en de laatste rond 10 juli. Om te voorkomen dat de bonenzaadjes aangetast worden door de larve van de bonenvlieg is het zaad behandeld met een middel(tracer), dat in de biologische teelt gebruikt mag worden. Direct na het zaaien zijn de bonen afgedekt met een doek om te voorkomen dat de vogels de bonen afpikken als deze het eerste kopje boven de grond uit steken. Als de bonen bijna 10 cm groot zijn is het doek verwijderd. De Neckarkönigin bonen vormen draden om aan een stok/tak omhoog te klimmen. Om de bonen hiermee te helpen zijn onbewerkte kastanjepalen in de rij geplaatst, waarop aan de bovenkant een ijzerdraad is bevestigd. Alle bonen zijn aangebonden met jutetouw. Op deze manier kan de boon mooi klimmen. In dit droge jaar krijgen de bonen regelmatig water met een druppelslangetje. Op die manier is er minder water nodig dan met sproeiers en komt het water direct op de plek, waar het water nodig is.
Tussen de Neckarkönigin bonen is een aantal keren het onkruid geschoffeld en geplukt.
De bonen worden met de hand geoogst.

De Neckarköningin kun je koken, ze hebben wel wat langer de tijd nodig dan gewonen bonen, een goede combinatie is om de boon samen te serveren met wat gebakken spekjes. Je kan de bonen ook stomen, wokken, in een ovenschotel verwerken, in de stamppot of in een salade. Jonge spekbonen zijn ook rauw te eten en zijn dan lekker knapperig.